Vijf en twintig jaar alweer. Theater De Lieve Vrouw is jarig. Voor die tijd kwam ik ook al op die plek. Toen stond daar nog het theater van dominee Engelkes, de gereformeerde Grachtkerk. Deze kerk leverde op het plein een ongelijke geloofsstrijd met het restant van de katholieke overbuurman, de Onze Lieve Vrouwe-toren. We hebben het dan over de toren waarvan Mark Rutte, op verkiezingstournee in Amersfoort, de naam niet wist. En over de toren die ik van de vorige burgemeester niet de ‘Lange Jan’ mocht noemen. Alsof importbestuurders daar over gaan.
Theatercafé De Lieve Vrouw is mijn favoriete ontmoetingsplek. Een amateurpsycholoog zal dit misschien in verband brengen met mijn gereformeerde verleden. Wie weet. Maar het is vooral de enige plek in Amersfoort die theater ademt. In de tijd van dominee Engelkes was er een andere plek waar je dat voelde: het Grand Theater. Het Grand Theater? Ja, het Grand Theater van toen. Ergens in de jaren 80 brandde het af. Aangestoken door een gefrustreerde medewerker. De Flint was er toen al een tijdje. Deze jaren 70-doos nam de theaterfunctie van het Grand en de toenmalige Markthal over. De architecten van De Flint waren er uitstekend in geslaagd alle jeu, al het pluche en al het theatergevoel uit het ontwerp weg te democratiseren. Beton, beton, beton. Eén ding was goed aan de oude Flint. Hij kon ook in de fik vliegen. En dat deed hij gelukkig.
In het oude Grand Theater beleefden wij, Amersfoortse scholieren, onze schoolconcerten. Ik zag er een pianist die op muziek van Chopin dravende paarden tot leven wist te wekken. Toen ik een jaar of 20 was zag ik in dat oude Grand Theater de aanstormende Herman van Veen. Het was de tijd van de democratisering. Dus van Herman mochten we tegen het einde van de voorstelling op het podium komen. We zijn tenslotte allemaal gelijk niewaar. Dus ik het podium op, met nog een stuk of dertig langharige types. Herman kwam langs met de microfoon. We mochten allemaal wat zeggen. Ik zei: hallo. Briljante improvisatie. Toen alle bloemenkinderen hun creatieve inbreng geleverd hadden, gaf Herman als dank een toegift. Een nieuw lied, net geschreven, samen met Eric van de Wurff en Rob Chrispijn. Hij zong het van papier. Het was het mooiste lied van de avond. Te hooi en te gras. Dit lied: https://youtu.be/9IiMWa3GKcg.
Na de brand is het Grand tergend langzaam weer opgebouwd, met meer zalen. De vroegere ambiance is weg. Bioscopen zijn de fastfoodketens van de theatersector geworden. Pathé mag gerust een theatrale afwerkplek worden genoemd. Leve Theater De Lieve Vrouw.